Kadim bir ormanın derinliklerinde, zaman ve mekânın sınırlarını aşan bir mücevher yatıyordu – kozmik toz ve evrensel tarihin katmanlarıyla örtülmüş bir tozlu ametist. Bir zamanlar galaksiler gibi canlı renklere sahipken, yüzyıllar boyunca renkleri yumuşamıştı; ancak güzelliği yıldızlar kadar sonsuzdu. Günün son ışığı kozmik bilinmezlerden süzülüp ağaçların arasından süzüldüğünde, ametist bu solgun ışınları yakalayarak evrenin derinliklerine ulaşan yumuşak, mistik bir parıltı yaydı. Bu taş, sadece unutulmuş zamanlardan değil, yıldızların doğuşundan, kozmosun genişlemesinden ve sonsuzluk boyunca devam eden sessiz bir güçten bahsediyordu.